आतमधे मळभ असतंच. काहीतरी साचत असतं.
रुजत असतं. उगवत असतं आतल्याआत.
पण अनेक पावसाळे भोगून झाल्यानंतर
रुजण्या-उगवण्याचे, फुलण्या-गळण्याचे नावीन्य ओसरते.
नकळत एक तटस्थ अवस्था येते.
किंवा मख्ख थकलेपण.
पिकलेली फळं पडतात आतल्याआत
पण ती उचलून कुणाला द्यावी-दाखवाविशी वाटत नाहीत
आतली स्वगतं निमूट पडून असतात..!
अचानक मरगळ वितळते...
चक्राकार गतीत फिरणार्‍या
त्याच त्या घटनांमध्ये ताजेपण जाणवतं.
तो क्षण स्वतःमधली नवी राई भेटवणारा असतो.
तिचं हिरवेपण लपेटून मळभही बोलू लागतं...
साचलेलं सगळं नव्या ऊर्जेसह उगवू लागतं...
आत निमूट पडून राहिलेली स्वगतं
मरगळीतून मुक्त होतात
तेव्हा त्यांच्याही नकळत
त्यांच्या कविता झालेल्या असतात..!
नव्या राईत भेटलेल्या नव्या कविता
इथे सादर करताना आनंद होतोय..!
***